Blog
Uzun zamandır bu boş sayfaya bakıyorum ve yazabilir miyim diye düşünüyorum…
Herhalde bugün bunun için doğru an, açıkçası 5 yıldır bakıyorum…
O kadar çok şey var ki yazıp paylaşacak aslında, bugün 43 yaşındayım, genç kızlığımda hep günlüğüme yazdım ve hep duygularımı paylaştım…
Bir gün eski nişanlıma kızıp tüm defterlerimi alıp çöpe attım, şimdi ne kadar büyük korkularla bu hareketi yaptığımı anlıyorum ve kendimi affediyorum…
Hayatımda hep korkularımın gücü ile hareket ettim, korktuğum için onu yapmadım, korktuğum için bunu yapmadım, daha neler neler…
Hayatımda tek istediğim şey, sevmek ve sevilmek oldu…
Annem ve babam beni sevsin, benimle gurur duysun istedim…
Bir kerecik annem bana ‘seni seviyorum’ desin, bugüne dek bir kere gözlerime bakıp bana bu iki cümleyi söylesin ‘seni seviyorum desin’, demedi ne yazık ki…
Hayatta bazen sözcükler, davranışlardan daha güçlü olabiliyor, nedense bana sözcükler hep sihirli geldi…
Anneme bundan dolayı eskiden kızardım ve beni sevmediğini düşünürdüm ama uzun çalışmalardan sonra onu affettiğimi biliyorum ve hissediyorum, onu ben seçtim, ben bu görevi verdim, ben kendimi sevmeyi seçtim…
Bu hayatta yaşadığım herşey kendimi gerçekleştirmeme yardımcı oldu, her gün bir öncesinin daha iyisini yaptım ve yapıyorum…
İyi ki kendime yaptığım her yatırım, varlığım için, kendim için yaptığım her güzel şey…
Teşekkür ederim sana hayat…